10 mei 1940: Einde....
Hieronder zien we de volledige plattegrond van vliegveld Waalhaven in mei 1940.
Tijdens de mobilisatie was het gebied rondom het vliegveld niet meer vrij toegankelijk.
Het vliegveld en omgeving was militair terrein, waar behalve zij die er werkzaam of gelegerd waren, niets hadden te zoeken.
Kees mocht een minuscuul klein fototoestelletje van een kennis gebruiken.
Daarmee schoot hij een paar plaatjes (de fotootjes zijn origineel 2,4 x 3,5 cm en van slechte kwaliteit)
Het vliegveld en omgeving was militair terrein, waar behalve zij die er werkzaam of gelegerd waren, niets hadden te zoeken.
Kees mocht een minuscuul klein fototoestelletje van een kennis gebruiken.
Daarmee schoot hij een paar plaatjes (de fotootjes zijn origineel 2,4 x 3,5 cm en van slechte kwaliteit)
We zien een drietal Fokker D 21 jachtvliegtuigen van de Nederlandse luchtmacht in de lucht boven Waalhaven.
Op dat moment zouden ze naar Welschap bij Eindhoven vertrekken.
Nog in de ochtendschemering, knipte Kees af in de richting van de verkeerstoren, langs de hangartent die voor hangar D stond, om jachtvliegtuigen voor de nacht op te bergen.
Op dit fotootje zien we de touwen van de militaire hangartent.
Tussen die touwen door, is de verkeerstoren van het vliegveld Waalhaven nog nét te zien.
De militairen hadden duidelijk gebrek aan hangarruimte, want behalve het gebruik van hangartenten, was er ook een Focke Wulf FW 58 "Weihe" trainingsbommenwerper gestationeerd op Waalhaven, die voor de nacht in de Grote loods van Koolhoven werd geplaatst.
Op 7 mei 1940 worden alle militaire verloven ingetrokken: iedereen krijgt de opdracht naar zijn onderdeel te gaan.
Het vliegveld werd verdedigd door een bataljon van het regiment jagers.
Twee van de drie compagnieën waren opgesteld buiten het vliegveld.
Eén compagnie kon, samen met een compagnie mitrailleurs, zes zware en negentien lichte, op het landingsterrein vuren.
Bij het hoofdgebouw stonden nog twee lichte pantserwagens.
De reserve bedroeg een man of tachtig.
Handgranaten waren niet uitgereikt.
Telefonische verbindingen ontbraken.
Op 8 mei begon men met het maken van de gevechtsopstellingen: Op 10 mei waren slechts één betonnen bunker en twee, kleinere kazematten beschikbaar voor de opstelling van de mitrailleurs.
Vervelend was het dat het vliegveld aan de noord-, zuid- en oostkant een schutting had.
De troepen, die buiten het vliegveld zaten, konden daardoor niet zien was er op het vliegveld gebeurde.
Om vijf voor 4 in de ochtend van de 10e Mei 1940 werd het vliegveld Waalhaven bij Rotterdam door twee Duitse bommenwerpers aangevallen.
Ze wierpen hun bommen af en begonnen met hun machinegeweren de gebouwen te bestoken, spoedig gevolgd door anderen.
Bijna alle gebouwen op het vliegveld stonden in brand.
Luchtdoelmitrailleurs ratelden en schoten zeker een aantal aanvallers neer.
Op het vliegveld stonden 10 Fokker G-1 gevechtsvliegtuigen gereed met warme motoren.
Door bomschermen werden drie vliegtuigen beschadigd.
Negen toestellen kwamen van de grond en wisten 13 Duitse toestellen neer te halen.
Om kwart over vijf volgde een tweede Duits bombardement en landden de eerste parachutisten landden in of bij de Waalhaven. Sommige para's verdronken in de Waalhaven of belandden in de vlammenzee van de gebouwen.
Op dat moment zouden ze naar Welschap bij Eindhoven vertrekken.
Nog in de ochtendschemering, knipte Kees af in de richting van de verkeerstoren, langs de hangartent die voor hangar D stond, om jachtvliegtuigen voor de nacht op te bergen.
Op dit fotootje zien we de touwen van de militaire hangartent.
Tussen die touwen door, is de verkeerstoren van het vliegveld Waalhaven nog nét te zien.
De militairen hadden duidelijk gebrek aan hangarruimte, want behalve het gebruik van hangartenten, was er ook een Focke Wulf FW 58 "Weihe" trainingsbommenwerper gestationeerd op Waalhaven, die voor de nacht in de Grote loods van Koolhoven werd geplaatst.
Op 7 mei 1940 worden alle militaire verloven ingetrokken: iedereen krijgt de opdracht naar zijn onderdeel te gaan.
Het vliegveld werd verdedigd door een bataljon van het regiment jagers.
Twee van de drie compagnieën waren opgesteld buiten het vliegveld.
Eén compagnie kon, samen met een compagnie mitrailleurs, zes zware en negentien lichte, op het landingsterrein vuren.
Bij het hoofdgebouw stonden nog twee lichte pantserwagens.
De reserve bedroeg een man of tachtig.
Handgranaten waren niet uitgereikt.
Telefonische verbindingen ontbraken.
Op 8 mei begon men met het maken van de gevechtsopstellingen: Op 10 mei waren slechts één betonnen bunker en twee, kleinere kazematten beschikbaar voor de opstelling van de mitrailleurs.
Vervelend was het dat het vliegveld aan de noord-, zuid- en oostkant een schutting had.
De troepen, die buiten het vliegveld zaten, konden daardoor niet zien was er op het vliegveld gebeurde.
Om vijf voor 4 in de ochtend van de 10e Mei 1940 werd het vliegveld Waalhaven bij Rotterdam door twee Duitse bommenwerpers aangevallen.
Ze wierpen hun bommen af en begonnen met hun machinegeweren de gebouwen te bestoken, spoedig gevolgd door anderen.
Bijna alle gebouwen op het vliegveld stonden in brand.
Luchtdoelmitrailleurs ratelden en schoten zeker een aantal aanvallers neer.
Op het vliegveld stonden 10 Fokker G-1 gevechtsvliegtuigen gereed met warme motoren.
Door bomschermen werden drie vliegtuigen beschadigd.
Negen toestellen kwamen van de grond en wisten 13 Duitse toestellen neer te halen.
Om kwart over vijf volgde een tweede Duits bombardement en landden de eerste parachutisten landden in of bij de Waalhaven. Sommige para's verdronken in de Waalhaven of belandden in de vlammenzee van de gebouwen.
De Nederlandse reserve was bij het eerste bombardement in paniek uit elkaar gestoven.
Van een gecoördineerd verdedigingsoptreden was geen sprake.
De twee pantserwagens konden niets doen: van de ene was de mitrailleur, van de andere de stuurinrichting kapot.
De strijd was dan ook snel gestreden.
Van de zevenhonderd verdedigers werden zo'n vierhonderd krijgsgevangen gemaakt.
Eénenvijftig mannen waren gesneuveld of dodelijk gewond.
Het vliegveld wordt door de Duitsers gebruikt voor de aanvoer van troepen en oorlogsmaterieel.
Ook stationeren ze er jachtvliegtuigen als Messerschmitts en Heinkels.
Daarom wordt het nogmaals gebombardeerd vanuit Schiphol door de Nederlandse luchtmacht.
Ook worden er vanaf Kralingen op het vliegveld met kanonnen geschoten.
Den Engelsen bombardeerden op Nederlands verzoek het vliegveld ook diverse malen.
Vliegveld Waalhaven was definitief ten einde.
Van een gecoördineerd verdedigingsoptreden was geen sprake.
De twee pantserwagens konden niets doen: van de ene was de mitrailleur, van de andere de stuurinrichting kapot.
De strijd was dan ook snel gestreden.
Van de zevenhonderd verdedigers werden zo'n vierhonderd krijgsgevangen gemaakt.
Eénenvijftig mannen waren gesneuveld of dodelijk gewond.
Het vliegveld wordt door de Duitsers gebruikt voor de aanvoer van troepen en oorlogsmaterieel.
Ook stationeren ze er jachtvliegtuigen als Messerschmitts en Heinkels.
Daarom wordt het nogmaals gebombardeerd vanuit Schiphol door de Nederlandse luchtmacht.
Ook worden er vanaf Kralingen op het vliegveld met kanonnen geschoten.
Den Engelsen bombardeerden op Nederlands verzoek het vliegveld ook diverse malen.
Vliegveld Waalhaven was definitief ten einde.
Op de plaats, waar ooit het vliegveld was, op het terrein van het scheepvaart- en transportcollege stond sinds 1985 een beeldje ter herinnering.
Het beeldje van kunstenaar C. Andriessen beeldt een meisje uit, dat een papieren vliegtuigje gooit....
Het herinnert enerzijds aan het vliegveld, anderzijds aan de studenten van de school, die uitzwerven over de hele wereld.
Tijdens de nieuwbouw van het Scheepvaart en Transport College (S.T.C.) is het beeld gestolen en nooit meer terug gevonden.
In de gang van het oude college was ook nog een kleine permanente fototentoonstelling in een vitrine te zien.
Ook dat is helaas verdwenen.
Wat nog herinnert zijn d e straten, waaraan de bedrijfsgebouwen liggen.
Ze dragen namen uit de vliegwereld....
Het beeldje van kunstenaar C. Andriessen beeldt een meisje uit, dat een papieren vliegtuigje gooit....
Het herinnert enerzijds aan het vliegveld, anderzijds aan de studenten van de school, die uitzwerven over de hele wereld.
Tijdens de nieuwbouw van het Scheepvaart en Transport College (S.T.C.) is het beeld gestolen en nooit meer terug gevonden.
In de gang van het oude college was ook nog een kleine permanente fototentoonstelling in een vitrine te zien.
Ook dat is helaas verdwenen.
Wat nog herinnert zijn d e straten, waaraan de bedrijfsgebouwen liggen.
Ze dragen namen uit de vliegwereld....