KEES EN ZIJN “VLIEGVELD WAALHAVEN”
Deze website is gebaseerd op de artikelen. die Kees van Dongen schreef in het blad"Ons Charlois" van de Stichting Historisch Charlois.
Hij schreef zo'n 26 artikelen over Vliegveld Waalhaven, één van zijn grote passies.
Na zijn dood in 2005 maakte ik (Frans Gordijn) op basis van zijn 'Waalhavenverzameling' de serie af.
In kort bestek hoe hij zo geboeid werd door het vliegveld:
In 1935 kwam hij als dertienjarige scholier op “Waalhaven” kijken.
In plaats van het gebruikelijke toegangskaartje tot het platform kocht hij spoedig een jaarkaart.
Na de Ambachtsschool in september 1938 ging hij bij Koolhoven werken.
Het mocht helaas slechts kort duren.
Het begin van de 2e wereldoorlog maakte er wreed een eind aan.
Ter herinnering verzamelde hij in het eerste oorlogsjaar wat Koolhoven-bedrijfsfoto’s, knipsels uit de bladen Vliegwereld en Vlieg¬sport en wat prentbriefkaarten over Waalhaven en plakte die in enkele schriften.
Later hevelde hij die verzameling over naar ordners.
In 1981 gaven 2 gebeurtenissen aanleiding de Waalhaven hernieuwd en intensiever te gaan beleven.
De eerste gebeurtenis was het uitkomen van het boek “Koolhoven”.
Dat bracht hem ertoe naar meer documentatie over Waalhaven en Koolhoven te gaan zoeken, (o.a. bij het Gemeente Archief van Rotterdam en bij K.L.M.-Aerocarto).
De tweede gebeurtenis was de tentoonstelling “Het Charlois van Toen”.
Tijdens deze in het Charloisse Volkshuis gehouden tentoonstelling rond de kersttijd (School van meester Zuurdeeg) zag hij een flink aantal opnames van het vliegveld.
Hij schreef zo'n 26 artikelen over Vliegveld Waalhaven, één van zijn grote passies.
Na zijn dood in 2005 maakte ik (Frans Gordijn) op basis van zijn 'Waalhavenverzameling' de serie af.
In kort bestek hoe hij zo geboeid werd door het vliegveld:
In 1935 kwam hij als dertienjarige scholier op “Waalhaven” kijken.
In plaats van het gebruikelijke toegangskaartje tot het platform kocht hij spoedig een jaarkaart.
Na de Ambachtsschool in september 1938 ging hij bij Koolhoven werken.
Het mocht helaas slechts kort duren.
Het begin van de 2e wereldoorlog maakte er wreed een eind aan.
Ter herinnering verzamelde hij in het eerste oorlogsjaar wat Koolhoven-bedrijfsfoto’s, knipsels uit de bladen Vliegwereld en Vlieg¬sport en wat prentbriefkaarten over Waalhaven en plakte die in enkele schriften.
Later hevelde hij die verzameling over naar ordners.
In 1981 gaven 2 gebeurtenissen aanleiding de Waalhaven hernieuwd en intensiever te gaan beleven.
De eerste gebeurtenis was het uitkomen van het boek “Koolhoven”.
Dat bracht hem ertoe naar meer documentatie over Waalhaven en Koolhoven te gaan zoeken, (o.a. bij het Gemeente Archief van Rotterdam en bij K.L.M.-Aerocarto).
De tweede gebeurtenis was de tentoonstelling “Het Charlois van Toen”.
Tijdens deze in het Charloisse Volkshuis gehouden tentoonstelling rond de kersttijd (School van meester Zuurdeeg) zag hij een flink aantal opnames van het vliegveld.
Anton Bruinzeel (links), de samensteller van de tentoonstelling “Het Charlois van Toen” in gesprek met Kees van Dongen (rechts)
Inderdaad diezelfde verzameling foto’s en negatieven die jaren later de grondslag zou zijn voor de oprichting van onze stichting.
Daar ontmoette hij ook onder de medebezoekers, mensen, die destijds op Waalhaven gewerkt hadden, oud-KLM mensen, oud Koolhovenaren en oud vliegveldemployees.
Aanvankelijk als bezoeker, maar later als medewerker/vrijwilliger droeg hij zijn steentje bij aan de tentoonstelling.
Hij verifieerde, vaak geholpen door andere ‘Waalhavenaren’, de gegevens van de veelal door bezoekers aangedragen foto’s en informatie over het vliegveld.
Zo bleek dat diverse foto’s toegedacht aan Waalhaven afkomstig waren van Schiphol.
(Dezelfde fout kwamen ze ook in 1985 tegen toen een boekje over Waalhaven bij Het Vrije Volk werd uitgegeven).
Dank zij de warme contacten groeide zijn verzameling Waalhaven.
Gegevens werden teruggehaald van wat men op de foto’s zag.
De verandering in gebouwen, de mode, nummerplaten.... elk detail wat je op een foto zag, werd gebruikt om nauwkeurig na te spitten wanneer de foto genomen was en wie of wat er op stond.
Zelfs uitvoerige correspondentie werd er gevoerd om de gegevens boven tafel te krijgen.
Wanneer het beeld uiteindelijk volledig was, werden de aantekeningen omgewerkt op de typemachine en verdwenen dan pas in de ordner.
Kritisch als hij was, tikte hij menig vel alsnog over als er later weer nieuwe gegevens boven tafel kwamen.
Daar ontmoette hij ook onder de medebezoekers, mensen, die destijds op Waalhaven gewerkt hadden, oud-KLM mensen, oud Koolhovenaren en oud vliegveldemployees.
Aanvankelijk als bezoeker, maar later als medewerker/vrijwilliger droeg hij zijn steentje bij aan de tentoonstelling.
Hij verifieerde, vaak geholpen door andere ‘Waalhavenaren’, de gegevens van de veelal door bezoekers aangedragen foto’s en informatie over het vliegveld.
Zo bleek dat diverse foto’s toegedacht aan Waalhaven afkomstig waren van Schiphol.
(Dezelfde fout kwamen ze ook in 1985 tegen toen een boekje over Waalhaven bij Het Vrije Volk werd uitgegeven).
Dank zij de warme contacten groeide zijn verzameling Waalhaven.
Gegevens werden teruggehaald van wat men op de foto’s zag.
De verandering in gebouwen, de mode, nummerplaten.... elk detail wat je op een foto zag, werd gebruikt om nauwkeurig na te spitten wanneer de foto genomen was en wie of wat er op stond.
Zelfs uitvoerige correspondentie werd er gevoerd om de gegevens boven tafel te krijgen.
Wanneer het beeld uiteindelijk volledig was, werden de aantekeningen omgewerkt op de typemachine en verdwenen dan pas in de ordner.
Kritisch als hij was, tikte hij menig vel alsnog over als er later weer nieuwe gegevens boven tafel kwamen.