Vliegveldgebouwen
Toen de houten vliegveldgebouwen klaar waren, hadden sommige het model van een schuur gekregen.
Dat was toch niet zo’n leuk gezicht! Daarom werden de meest vooraanstaande gebouwen vooral met horizontale balken aan de buitenkant versierd en bovendien in lichtere tinten geverfd op de donkere houten wanden.
Alléén de vrachtloods, die juist helemaal vooraan stond, bleef er nog jarenlang “armoedig” bijstaan!
Maar ja, het was ook maar een vrachtloods, nietwaar? Wel kwam daar spoedig ook de douane in te werken.
Die was aanvankelijk wat achteraan weggestopt! Maar er kwamen steeds meer passagiers uit het buitenland, dus moest de douane snel bereikbaar zijn, wanneer de passagiers uitgestapt waren.
Het aanleggen en bouwen van het vliegveld Waalhaven gebeurde door de Gemeente Rotterdam.
Maar de Gemeente maakte afspraken met de KLM. De KLM zou het vliegveld helemaal bemannen en beheren. Van de inkomsten zou de Gemeente de haar toekomende gelden afgedragen krijgen. De Stationschef / Havenmeester zou dus ook een KLM-er zijn.
Dan zijn we in dit verhaal zover dat het vliegveld ongeveer gereed is gekomen!
Maar we weten nog niet hoe gróót Waalhaven eigenlijk was? In de huidige opvattingen bekeken was ons vliegveld niet zo groot!
In de richting Oost-West gezien, was de afmeting circa 850 meter en Noord- Zuid was de grootte 750 meter.
In die jaren was de benodigde afstand om te starten of om na de landing uit te rijden, berekend op omstreeks 300 meter .
Toen was het dus best mogelijk om daar te starten of te landen!
Een poos geleden schreef een Rotterdamse journalist in zijn krant de zinsnede! “op de landingsbaan van Waalhaven” .
Dat was fout!
Want Waalhaven heeft nóóit een baan gehad, geen startbaan en geen landingsbaan.
Er was alleen een grasvlakte
Ja, er is tóch nog iets wat we nog niet bekeken hebben: dat is de stookplaats!
Die was achter de hangaars. Daarvandaan gingen buizen naar alle plaatsen die verwarmd moesten worden.
Een onderdeel van die stookplaats was een grote gemetselde stenen schoorsteenpijp!
Als een ouderwetse fabrieksschoorsteen van 25 meter hoog, stak die boven de hangaars uit.
We hadden na de 2e Wereldoorlog een bekwaam luchtvaartjournalist die tientallen luchtvaartboeken op zijn naam had staan.
En er was een foto, in één van zijn boeken, van een KLM-Fokkervliegtuig op Waalhaven, waarop óók die schoorsteen was te zien...
In het onderschrift van die foto vroeg de journalist zich af op welk fabrieksterrein dat vliegtuig wel gestaan zou hebben?
Dat de foto op Waalhaven gemaakt was, wist hij niet!
Toegegeven, zo’n lange pijp op een vliegveld was ook niet gebruikelijk!
Eerder schreef ik dat er toen in de nacht niet gevlogen werd.
Vanwege de verzekering was het bij de KLM niet toegestaan om na zonsondergang te vliegen.
Een goede nachtverlichting was er dan ook aanvankelijk op Waalhaven niet.
Wel waren er enkele verplaatsbare schijnwerpers die op gas en zuurstof werkten.
Met het vliegveld was men nu zover gekomen, dat besloten werd op 18 maart 1922 het restaurant op Waalhaven officieel te openen. Om er zoveel mogelijk publiciteit aan te kunnen geven was er een groot aantal mensen uitgenodigd.
Dat was toch niet zo’n leuk gezicht! Daarom werden de meest vooraanstaande gebouwen vooral met horizontale balken aan de buitenkant versierd en bovendien in lichtere tinten geverfd op de donkere houten wanden.
Alléén de vrachtloods, die juist helemaal vooraan stond, bleef er nog jarenlang “armoedig” bijstaan!
Maar ja, het was ook maar een vrachtloods, nietwaar? Wel kwam daar spoedig ook de douane in te werken.
Die was aanvankelijk wat achteraan weggestopt! Maar er kwamen steeds meer passagiers uit het buitenland, dus moest de douane snel bereikbaar zijn, wanneer de passagiers uitgestapt waren.
Het aanleggen en bouwen van het vliegveld Waalhaven gebeurde door de Gemeente Rotterdam.
Maar de Gemeente maakte afspraken met de KLM. De KLM zou het vliegveld helemaal bemannen en beheren. Van de inkomsten zou de Gemeente de haar toekomende gelden afgedragen krijgen. De Stationschef / Havenmeester zou dus ook een KLM-er zijn.
Dan zijn we in dit verhaal zover dat het vliegveld ongeveer gereed is gekomen!
Maar we weten nog niet hoe gróót Waalhaven eigenlijk was? In de huidige opvattingen bekeken was ons vliegveld niet zo groot!
In de richting Oost-West gezien, was de afmeting circa 850 meter en Noord- Zuid was de grootte 750 meter.
In die jaren was de benodigde afstand om te starten of om na de landing uit te rijden, berekend op omstreeks 300 meter .
Toen was het dus best mogelijk om daar te starten of te landen!
Een poos geleden schreef een Rotterdamse journalist in zijn krant de zinsnede! “op de landingsbaan van Waalhaven” .
Dat was fout!
Want Waalhaven heeft nóóit een baan gehad, geen startbaan en geen landingsbaan.
Er was alleen een grasvlakte
Ja, er is tóch nog iets wat we nog niet bekeken hebben: dat is de stookplaats!
Die was achter de hangaars. Daarvandaan gingen buizen naar alle plaatsen die verwarmd moesten worden.
Een onderdeel van die stookplaats was een grote gemetselde stenen schoorsteenpijp!
Als een ouderwetse fabrieksschoorsteen van 25 meter hoog, stak die boven de hangaars uit.
We hadden na de 2e Wereldoorlog een bekwaam luchtvaartjournalist die tientallen luchtvaartboeken op zijn naam had staan.
En er was een foto, in één van zijn boeken, van een KLM-Fokkervliegtuig op Waalhaven, waarop óók die schoorsteen was te zien...
In het onderschrift van die foto vroeg de journalist zich af op welk fabrieksterrein dat vliegtuig wel gestaan zou hebben?
Dat de foto op Waalhaven gemaakt was, wist hij niet!
Toegegeven, zo’n lange pijp op een vliegveld was ook niet gebruikelijk!
Eerder schreef ik dat er toen in de nacht niet gevlogen werd.
Vanwege de verzekering was het bij de KLM niet toegestaan om na zonsondergang te vliegen.
Een goede nachtverlichting was er dan ook aanvankelijk op Waalhaven niet.
Wel waren er enkele verplaatsbare schijnwerpers die op gas en zuurstof werkten.
Met het vliegveld was men nu zover gekomen, dat besloten werd op 18 maart 1922 het restaurant op Waalhaven officieel te openen. Om er zoveel mogelijk publiciteit aan te kunnen geven was er een groot aantal mensen uitgenodigd.
Overzicht van Waalhaven met links de houten gebouwen en rechts hangaar A en de schoorsteenpijp er achter Foto: KLM
Zij kwamen dan ook van alle kanten. Mensen van diverse Gemeentediensten; de heer Plesman van de KLM en diverse andere stafmensen van de KLM; de hoofdcommissaris van de Rotterdamse Politie: de president van de Kamer van Koophandel; de Rotterdamse Brandweer; de Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Luchtvaart en diverse toen bekende mensen uit de vroege luchtvaartwereld.
Het was op die 18e maart 1922 een prachtige lentedag. De vlaggen wapperden in de wind.
De Nederlandse vlag, het Rotterdamse groen-wit- groen en de nieuwe vlag van de KLM: oranje, banje, bleu, met in het witte veld de gevleugelde en gekroonde KLM.
Er werden toespraken gehouden op het buitenterras van het restaurant door de heer Burgdorffer van Gemeentewerken; de heer Plesman van de KLM en wethouder De Meester van B. en W. (Burgemeester Zimmerman was verhinderd).
Toen was het café-restaurant (met als exploitant de KLM) geopend verklaard.
Het luchtvaartblad van toen “Het Vliegveld” schreef: “ het groote keurige, kokette Vliegveld Waalhaven pronkte in zijn mooiste en prettigste tinten!”
Fokker F.2 van de KLM. Links hangaar A, rechts hangaar B en de schoorsteenpijp
van de stookplaats
Foto: KLM
van de stookplaats
Foto: KLM